Vincent Van Gogh
“Ngritja e Llazarit” – Maj 1890 – Vaj në kanavacë – 50.0 cm x 65.0 cm – Muzeu Van Gogh – Amsterdam – Holandë – F:677; JH:1972
Piktura është frymëzuar nga një litografi Rembrandt që përshkruan mrekullinë e Krishtit që rrit Llazarin falë besimit dhe këmbënguljes së motrave të të ndjerit, Martha dhe Maria.
Van Gogh përdori seksionin e litografisë që tregonte varrin me Llazarin dhe figurat e dy grave për pikturën e tij, duke eliminuar të gjitha figurat e tjera. Në këtë mënyrë, artisti përzgjedh atë që dëshiron të nxjerrë në pah, duke hequr çdo gjë që mund ta largojë shikuesin nga mesazhi i tij. Në këtë pikturë, ai la jashtë figurën kryesore: Krishtin me krahun e ngritur, për t’u përqendruar në temën e vuajtjeve njerëzore. Krishti, edhe pse mungon, është i pranishëm në vetë mrekullinë e ringjalljes. Ai e plotëson kompozimin duke shtuar elementë shumë të thjeshtë: një diell dhe një siluetë malore në sfond, shumë e thjeshtë por shumë simbolike.
Piktura pasqyron gjendjen shpirtërore të artistit. Edhe një herë, përbën një metaforë për veten, një autoportret psikologjik të ndjenjave të tij. Për të qetësuar pikëllimin e tij, atij i duhet, edhe një herë (pas relapsit të tmerrshëm), ngushëllimi i mendimeve të tij fetare.
Fytyra e Llazarit pasqyron përpjekjen e madhe që Vincent duhet të bëjë për t’u rimëkëmbur nga dekurajimi dhe frika e tij; dielli dhe peizazhi përfaqësojnë fijen e shpresës që, pavarësisht gjithçkaje, çuditërisht mbetet ende.
Ai ndoshta është identifikuar me Lazarin në varr. Kjo do të shpjegonte pse ai i dha figurës një mjekër të kuqe. Ndriçimi i qiellit, i fshatit dhe i maleve në sfond, që kujtojnë peizazhet e Shën Rémy (fushat me grurë si Les Alpilles), duket sikur na ftojnë të jetojmë, për të shpëtuar nga vdekja një Llazarat-Vincent që ngrihet me mundim të madh, me veçoritë e vdekjes ende fytyrën e tij.
Dhe prania e diellit që lind ka një kuptim simbolik që përforcon idenë e një agimi të ri, një dite të re, një jete të re, një fillimi të ri.
Artisti shkruan, “Ndoshta mund të shërohem nëse do të kaloja pak kohë në fshat… Mbase pas një kohe fatkeqësie, ditët e paqta do të ktheheshin. ” (Letër 628).
Vizatimi i linjës së butë të Rembrandt zëvendësohet nga puna më e prishur, e jagged dhe e dhunshme e Van Gogh-ut, me një bollëk goditjesh të shkurtra, të trasha dhe të pastra të furçave. Ngjyrat mbizotëruese janë e verdha dhe jeshilja, por në tone më të heshtura se ato me të cilat ai na ka mësuar. Vijat e trasha që kufizojnë vizatimin kujtojnë kloissonizmin e Bernard dhe Gauguin.
Ashtu si me veprat e tjera të frymëzuara nga piktorët e tij të preferuar, piktura, duke pasur parasysh ngjyrosjen, dizajnin dhe kompozimin e saj, mund të thuhet se është një rekreacion dhe jo një kopje e thjeshtë.
@NewsIn.Al
