Më 27 janar 1945, ndërsa forcat sovjetike përparuan drejt perëndimit, ata çliruan Aushvicin, duke zbuluar një skenë tmerri të papërshkrueshëm. Ndër reaguesit e parë ishin mjekët ushtarakë sovjetikë, të cilët hasën mijëra të burgosur të emaciuar, të mbijetuar të viteve të vdekjes nga uria, abuzimi dhe sëmundja. Në një moment të rëndë, një mjek sovjetik ekzaminoi një të burgosur të sapo çliruar – një figurë e brishtë, skeletike e mbështjellë me një batanije të hollë, sytë e zbrazët, por duke u dridhur me një shkëlqim shprese. Ky imazh, i kapur nga kameramanët sovjetikë, u bë simbol si i shkatërrimit ashtu edhe i qëndrueshmërisë që dëshmuan atë ditë.
Çlirimi shënoi fillimin e një procesi të gjatë dhe të dhimbshëm shërimi për ata që kishin duruar të paimagjinueshmen. Ekipet mjekësore sovjetike punuan pa u lodhur për të ofruar kujdes të menjëhershëm, duke adresuar plagët fizike dhe psikologjike të shkaktuara nga brutaliteti i viteve. Të mbijetuarit, edhe pse të thyer fizikisht, filluan udhëtimin e mundimshëm drejt rimëkëmbjes, historitë e tyre shërbejnë si testament i kapacitetit të shpirtit njerëzor për të duruar dhe rindërtuar.
Ky moment nënvizon përgjegjësinë e thellë për të kujtuar dhe nderuar jetët e humbura dhe të mbijetuarit që jetuan për të treguar historitë e tyre. Imazhi i mjekut sovjetik që mbështetet për të ekzaminuar të mbijetuarin e Aushvicit shërben si një kujtesë e fuqishme e tmerreve të Holokaustit dhe nevojës së qëndrueshme për të edukuar brezat e ardhshëm për mizoritë e kryera. Ajo qëndron si një homazh solemn për viktimat dhe një thirrje për të siguruar që mizori të tilla të mos përsëriten kurrë.
@NewsIn.Al
