Ditari i Anne Frank…Kujtesë e fuqisë së fjalëve dhe shpirtit të pathyeshëm të një vajze të re …
Më 1 gusht 1944, Anne Frank shkroi hyrjen e fundit në ditarin e saj tani të famshëm, pa e ditur se brenda ditësh, jeta e saj do të ndryshonte përgjithmonë. Vetëm 15 vjeç, Anne kishte kaluar mbi dy vjet duke u fshehur në Aneksin Sekret me familjen e saj dhe të tjerët, duke iu shmangur persekutimit nazist gjatë Holokaustit. Në hyrjen e saj të fundit të ditarit, Anne reflektoi mbi dualitetin e personalitetit të saj. Ajo e përshkroi veten si të kishte dy anë: një që ishte e gëzuar, e pakujdesshme dhe madje një klloun, dhe një tjetër që ishte serioze, introspektive dhe e menduar. Anne vajtoi se ata përreth saj dukej se përqendroheshin vetëm në anën e saj më të lehtë dhe nuk e merrnin seriozisht natyrën e saj. Kjo hyrje kap vetë-ndërgjegjësimin e Anne dhe dëshirën e saj për të qenë më shumë se ajo që perceptonin të tjerët, një mall që rezonon me shumë, veçanërisht të rinj që përpiqen të gjejnë identitetin e tyre. Ditari i Anne, të cilin ajo e quajti me dashuri “Kitty”, u bë një e besueshme gjatë kohës së saj duke u fshehur. Ishte një vend ku ajo mund të shprehte mendimet e saj më të brendshme, zhgënjimet dhe shpresat. Shkrimi ishte arratisja e saj, duke e lejuar atë të përpunonte frikën, mërzinë dhe pasigurinë e të jetuarit duke u fshehur. Deri në kohën që shkroi hyrjen e saj të fundit, Anne tashmë kishte mbushur ditarin e saj origjinal të kuq e të bardhë. Në dhjetor 1942, kur ai ditar ishte plot, ajo vazhdoi të shkruante në libra ushtrimesh dhe në libra kontabiliteti. Valixhja e vjetër prej lëkure e babait të saj u bë vendi i ruajtjes së këtyre shkrimeve, simbol i jetës së kaluar që kishin lënë pas. Në maj 1944, Anne filloi detyrën e vështirë të rishkrimit të ditarit të saj. Ajo redaktoi me përpikmëri hyrjet e saj të mëparshme, duke riorganizuar tekstet, duke fshirë porcionet dhe duke shtuar mendime të reja. Ajo e bëri këtë pasi dëgjoi një transmetim radiofonik nga qeveria holandeze në mërgim, e cila nxiti njerëzit të mbanin ditarët e kohës së luftës për botim pas luftës. Anne, tashmë ëndërron të bëhej shkrimtare, e mori seriozisht këtë sugjerim, duke e parë si një mundësi për të ndarë historinë e saj me botën një ditë. Megjithatë, vetëm tre ditë pas hyrjes së saj përfundimtare, më 4 gusht 1944, policia gjermane zbuloi Aneksin Sekret. Anne, së bashku me zaptuesit e tjerë të Annex—prindërit e saj Otto dhe Edith Frank, motrën e saj Margot, familjen Van Pels dhe Fritz Pfeffer—u arrestuan dhe përfundimisht u deportuan në kampet e përqendrimit. Fjalët e fundit të regjistruara të Anne pasqyrojnë një pjekuri në rritje dhe kuptimin e saj të kufizimeve që i janë vënë si nga rrethanat ashtu edhe nga mosha e saj. Tragjikisht, ajo kurrë nuk do të kishte mundësinë të eksploronte plotësisht potencialin që njohu tek vetja. Babai i Anne, Otto Frank, ishte i vetmi anëtar i Aneksit Sekret që i mbijetoi Holokaustit. Pas luftës, ai u kthye në Amsterdam dhe gjeti se Miep Gies, një nga ndihmësit që kishte fshehur familjen, kishte ruajtur ditarin e Anne. Ishte Otto ai që mori vendimin e vështirë për të botuar shkrimet e Anne, duke e njohur rëndësinë e tyre jo vetëm si dokument personal por si dëshmi e tmerreve të Holokaustit. Ditari i një vajze të re, siç u bë e njohur, që atëherë është përkthyer në dhjetëra gjuhë dhe mbetet një nga librat më të lexuar në botë. Fjalët e Anne u kanë dhënë zë miliona fëmijëve që u humbën në Holokaust dhe vazhdojnë të frymëzojnë breza me ndershmërinë, humanizmin dhe shpresën e tyre. Historia e Anne është një kujtesë e fuqisë së fjalëve dhe shpirtit të pathyeshëm të një vajze të re e cila pavarësisht rrethanave të paimagjinueshme ëndërronte për një të ardhme më të mirë. Ditari i saj qëndron si një dokument personal dhe historik, duke kapur përvojat e një prej periudhave më të errëta në historinë njerëzore përmes syve të një vajze të re që thjesht donte të jetonte, të kuptohej dhe të ishte e lirë.
@NewsIn.Al