Shkaku që më shtyu të shkruaj këtë artikull ishte fjala e tij mortore në shërbesën e lamtumirës së Fortlumturisë së Tij, Kryepeshkopit Anastas. Mbi të gjitha, ishte fjala e njeriut Edi Rama.
Edi Rama është një figurë e diskutueshme për shumë njerëz. Një njeri që mban mbi supe kryqin e tij politik, një njeri që ka transformuar dhe ringjallur Shqipërinë, brenda dhe jashtë saj, duke e bërë atë të zërë vendin e duhur në skenën ndërkombëtare, natyrisht në përputhje me forcat e saj reale.
Një politikan intelektual, artist, i ashpër, impulsiv dhe shumë të tjera që i janë atribuuar, por gjithashtu një orator i shkëlqyer i gjuhës shqipe, diçka që as kundërshtarët e tij nuk mund ta mohojnë.
Por askush nuk e shikon vërtet punën e tij në këto 12 vitet e fundit, dhe sidomos në 8 vitet e fundit. Ku ishte dhe çfarë ishte Shqipëria atëherë? Ku ishtë dhe si është sot? Sigurisht, me gabime të shumta, por balanca anon qartësisht nga e mira sesa nga e keqja, e cila shpesh është rezultat i faktorëve të tjerë që nuk janë tema e këtij shkrimi.
Një politikan me vepra reale, i cili është sulmuar dhe vazhdon të sulmohet çdo ditë. Për fat të keq, jo vetëm nga armiqtë e tij apo nga një opozitë e thatë, por edhe nga “miq” dhe bashkëpunëtorë, dhe është tradhtuar në një mënyrë apo në një tjetër nga shumë prej tyre.
Në një vend me pjekuri të pakët politike, Edi Rama është një kapiten që drejton këtë anije të quajtur Shqipëri në ujëra të sigurta, me gabime, por edhe me vendime të drejta.
Megjithatë, qëllimi im nuk është as të lartësoj politikën e tij dhe as ta kritikoj. Fundja, atë që di i zoti i shtëpisë, nuk e di e gjithë bota.
Shtysa për të shkruar, dhe besomëni që u mendova gjatë për të vendosur edhe titullin, siç e përmenda në fillim, ishte fjala e tij në ceremoninë mortore.
Aty, në katedralen e Tiranës, pashë dhe dëgjova njeriun. Jo politikanin, por njeriun. Një njeri të thjeshtë, një njeri që beson, një njeri me ndjenja, një njeri me parime… një njeri të ëmbël dhe një vizionar pa fund.
Besoj se shprehja që përdorte shpesh i ndjeri Anastasi “guxojmë dhe shpresojmë” i përshtatet në mënyrë të përkryer Edi Ramës.
Ai është një njeri që është akuzuar më shumë se kushdo tjetër në këtë vend. Një njeri që ka humbur miq dhe jetën e tij personale duke punuar për vizionin e tij për një Shqipëri më të mirë, me qytetarët e saj në një rrugëtim drejt mirëqenies dhe cilësisë së jetës.
Gjatë inaugurimit të katedrales, vite më parë, u shfaq një dokumentar mbi punën e Kishës Ortodokse që nga viti 1991, kur erdhi i ndjeri Anastasi. Dhe sinqerisht, besoj se dikush nga bashkëpunëtorët e Kryeministrit duhet të bëjë diçka të ngjashme, për t’u kujtuar të gjithëve se ku ishim dhe ku jemi sot.
Në fjalën e tij, ai tregoi një ndjeshmëri të madhe, një njerëzi, një mirënjohje dhe një përqafim që kapërcen kufij, fe dhe ngjyra. Një dimension njerëzor që më habiti, ndoshta sepse nuk e njoh personalisht, veçse shoqërisht dhe shumë pak.
Sigurisht, shkalla e të kuptuarit është individuale dhe nuk pres që të gjithë të bien dakord me mua. Përkundrazi, besoj se disa do të më sulmojnë për këtë që shkruaj, por nuk ka problem, sepse nëse e bëni, atëherë nuk keni kuptuar asgjë. Ky shkrim nuk është aspak politik, por krejtësisht njerëzor.
Shpesh shohim vetëm pemën dhe humbasim pyllin. Ky është një zakon i keq njerëzor, sepse nuk duam të shohim pamjen e përgjithshme, por fokusohemi tek mikrobotët tona dhe interesat tona personale.
Edi Rama, personalisht, dua të të falënderoj për fjalimin tënd të jashtëzakonshëm, sepse më tregove se kush je në të vërtetë në thellësinë e shpirtit tënd dhe sepse jam i sigurt që e ke shkruar me dorën tënde, me penën e shpirtit tënd, duke na treguar edhe një herë se je një njeri i veçantë.
Do ta mbyll me një thënie të Jezus Krishtit: “Dëgjo, por gjyko drejt.”
Les Miserables
@NewIn.Al
