Julia Roberts dikur tha: Në momentet tona më të errëta, ajo që shpesh na nevojitet nuk janë përgjigjet ose udhëzimet. Ndonjëherë, është vetëm prania siguruese e një tjetri – një kujtesë e butë se nuk jemi vetëm në dhimbjen tonë.
Kur jeta ndihet e padurueshme, kur pesha e të gjitha shtyp poshtë, ajo që ne lakmojmë është një mbështetje e qetë, e palëkundur. Një dorë për t’u kapur, një shpirt i gatshëm për t’u ulur pranë nesh, i patrembur nga hijet tona.
Imagjinoni të jeni në thellësitë e luftës, të ndiheni të pambrojtur dhe të ekspozuar, por të dini se dikush është aty, i gatshëm të ndajë heshtjen me ju. Ata nuk përpiqen të fshijnë dhimbjen tuaj ose të pakësojnë atë që ndjeni; ata thjesht ulen me ju, duke dëshmuar udhëtimin tuaj, duke ju lejuar të jeni ashtu siç jeni. Ata e kuptojnë se kjo nuk është një kohë për rregullim ose zgjidhje. Kjo është një kohë për të mbajtur hapësirë, për të lejuar lirinë për t’u përballur me stuhitë e tua, me sigurinë se dikush është aty pranë teje, i qëndrueshëm dhe i vërtetë.
Prania e tyre është një rehati e qetë, një spirancë në kaos. Ata nuk janë atje për të mbajtur barrën tuaj ose për të hedhur dritë në errësirën tuaj. Ata janë atje për t’ju kujtuar se, edhe kur jeta ndihet izoluese dhe dërrmuese, nuk jeni vërtet vetëm. Forca e tyre e heshtur pëshpërit se ti je i denjë, se je i mjaftueshëm, edhe në momentet e tua të thyerjes. Dhe ndoshta, tani për tani, kjo është gjithçka që duhet të dëgjoni.
Kur nata shtrihet, duke u ndjerë e pafund, dhe pesha e saj e bën të vështirë frymëmarrjen, ata qëndrojnë pranë teje – jo si shpëtimtar, por si shoqërues. Ata janë atje për të ofruar ngrohtësi, për t’ju vënë në tokë me praninë e tyre derisa të gjeni forcën për t’u ngritur përsëri Ata nuk e nxitojnë procesin, ata nuk shtyjnë për përgjigje. Ata thjesht mbeten, duke ju dhënë hapësirën për t’u shëruar, për t’u shëruar, për të rizbuluar se kush jeni sipas kushteve tuaja.
Në atë qetësi, në atë hapësirë që ata kanë krijuar, fillon të ndjesh një shkëlqim shprese. Dashuria dhe durimi i tyre bëhen një pasqyrë e butë, duke reflektuar përsëri qëndrueshmërinë tuaj, duke ju ndihmuar të shihni dritën brenda që mund të jetë ndjerë e humbur. Çdo moment që kalon, mbështetja e tyre e heshtur bëhet një linjë jete, një akt i qetë por i thellë dashurie që të kujton vlerën tënde, forcën tënde dhe guximin tënd për të vazhduar.
Foto: Julia Roberts dhe Richard Gere në Pretty Woman, 1990
Kur jeni duke kaluar një kohë të vështirë, çfarë lloj mbështetjeje vlerësoni më shumë? Një vesh që dëgjon, një përqafim, apo thjesht dikush që të jetë aty me ty në heshtje?
@NewsIn.Al
