Serbët dhe shqiptarët: Më shumë dukemi si ballkanas se sa mendojmë…
Mbrëmë rrugët e Tiranës jehonë me festimet e fitores së kombëtares shqiptare të futbollit kundër ekipit respektiv serb. Dhe kjo për shkak se ndodhi në Beograd, ndezi shkëndijat e nacionalizmit tek rinia shqiptare.
Festimet ishin si tonat nëse kombëtarja jonë do ta kishte mposhtur ekipin turk në Qytet.
Brirët e makinave me flamuj që mblidheshin dikur në sheshin qendror Skenterbei në Tiranë, ndërsa mblidhemi në Omonia.
Makinat mund të dëgjonin zhurmë patriotike për “… jemi krenar qe jemi shqiptar… “. Miqte e mi te mesjetes shqiptare komentuan me ca hidhesi se kjo varje do zgjaste disa ore dhe pastaj te rinjte shqiptare do mendonin te largoheshin nga Shqiperia drejt nje vendi europian, te frustruar nga korrupsioni i zyrtareve shteteror dhe mungesa e mundesive te zhvillimit profesional ne vend το υου ςο τ.
Nderkohe nena e nje mikut tim vdiq dje dhe pata rastin ta admiroj indiferencen e shqiptareve edhe ne vdekje.
Familja ime ishte myslimane. Këtu varrezat janë të zakonshme për të gjithë fetarët. E vetmja ngjarje fetare është një ceremoni e shkurtër me priftin e fesë së të vdekurit në kohën e varrimit.
Ndërtesa e Jugosllavisë edhe një herë, në qendër të Tiranës, siç shihet edhe në foto, e një vendi që ka vdekur, është blerë nga një shtëpi funerali. Dhomat janë kthyer në morg për ditën e varrimit. Të nesërmen, kafja ofrohet në të njëjtat salla dhe familjarët e të ndjerit pranojnë ngushëllime.
Çdo gjë bëhet thjesht dhe diskrete.
E admiroja humorin e errët të padashje të fqinjëve tanë në të gjithë simbolikën e tyre të vdekjes.
Të dyja ngjarjet, lavdia për pak kohë dhe vdekja si një fund i sigurt dhe përfundimtar i ekzistencës m’u shfaqën në sytë e mi si konfirmim i kotësisë së jetës sonë.
George Stamkos / Selanik
@NewsIn.Al
