Shpirtrat jetojnë dhe na shohin nga lart
Në një ishull të Egjeut jetonte vite më parë një prift shumë i nderuar. Shpirti i tij i vogël ishte plot dashuri për tufën e tij dhe veçanërisht për të sëmurët. Mirëpo, erdhi dita që edhe ai u testua dhe u dhemb shumë.
Vajza e tij, një vajzë bukuroshe, ishte martuar së fundmi me një djalë të pasur. Pra, ka ardhur koha që ajo të sjellë në jetë fëmijën e saj të parë. Megjithatë, gjatë lindjes, ajo vdiq! Martirja shkoi të takonte Krijuesin e saj, duke lënë pas shumë dhimbje.
Babai i saj prift gjithashtu u lëndua shumë nga ndarja, por me Besim të palëkundur në Zot ai i dha lavdi emrit të Tij të shenjtë. Dhe e shprehu dashurinë për vajzën e tij me lutje të zjarrta për shpirtin e saj dhe me lëmoshë të fshehtë.
Prifti kishte një vëlla kapiten, i cili, jo më në det, ishte bërë burrë tokësor për vitet e mbetura të jetës së tij. Ai kishte bërë një pasuri dhe tani po kënaqej me mundin e tij. Por për fat të keq ai ishte pothuajse i pabesë, edhe pse kishte një zemër të mirë. Mbrëmjeve, kur mblidheshin në shtëpinë e priftit me disa miq, disa banorë të mirë të ishullit që i ofronin shërbimet e tyre kishës, pinin sherebelën e tyre të ngrohtë dhe bisedonin. Kapiteni u tall me priftin një natë dhe i tha:
– Merre qetë baba i gjorë, mos ki tjetër jetë dhe vajza jote të sheh çfarë themi e çfarë bëjmë!
Prifti me butësi u përpoq ta ndihmonte të largonte mosbesimin, sepse e dinte se shpirti i tij thellë po vuante në ngricën e tij vdekjeprurëse. Por ai nuk dukej se ishte prekur.
Një natë, pra, prifti e sheh vajzën e tij në gjumë. Ishte plot dritë. I veshur me të bardha, i lumtur dhe i thotë: “Baba, faleminderit për gjithçka. Për dashurinë tuaj, lutjet tuaja dhe mëshirat që bëni për shpirtin tim. Të lutem thuaji edhe xhaxhait tim (kapitenit) se e falënderoj për peshkun që më dërgoi!”.
Ai tha këtë dhe ndërsa buzëqeshte engjëllisht, toni i tij u shua…
Prifti, kur u ngrit në mëngjes, ndjeu gëzim dhe emocion të madh.
Në mbrëmje një toneiro iu tha kompanisë. Të gjithë u prekën, vetëm kapiteni e shikoi vëllanë me mosbesim. Por kur i tha se mbesa e tij po e falënderonte për peshkun që i kishte dërguar dhe se nuk mund t’i shpjegonte fjalët e saj, kapiteni u trondit në këmbë. Sytë iu mbushën me lot dhe duart filluan t’i dridheshin. Nga goja e tij doli besimi i fshehtë i zemrës së tij:– “Zoti im!”, pëshpëriti ai dhe shikoi njërin dhe tjetrin i hutuar.
Të gjithë e pyetën se çfarë po ndodhte. Pse kaq shumë bujë, pse kaq shumë emocione? Ai, pasi u shërua disi, u ul përsëri në karrigen e tij dhe pa i ndalur lotët që t’i rrjedhin në fytyrën e tij të djegur nga dielli, u tha atyre me një zë të përulur:
“Po, është e vërtetë, shpirtrat jetojnë e na shohin! Ditën e varrimit të saj po përgatitesha të zbrisja në kishë, ku do ta lexonit. Kisha shumë dhimbje brenda. E di, baba, sa shumë e doja atë vajzën tënde. Ai ishte gjithmonë një engjëll…
Në atë moment, një miku im peshkatar mbërriti nën gji. Unë u thashë se kur të kapnin një peshk të mirë, do ta sillnin tek unë dhe unë do ta paguaja gjithsesi.
Por në atë moment unë u nervozova nga prania e tij, pasi ai mbante rofon të varur në krah. Kështu që i thashë befas:
– Nuk dua peshk sot, nuk dua asgjë. Sot po varros mbesën time!
Burri, kur heshti, ngriu dhe më shikoi pa fjalë. Më erdhi keq për të dhe i thashë:
– Por, po, të paguaj dhe ia jap një të varfëri për shpirtin e saj!
Mori paratë, më simpatizoi dhe u largua shpejt. Unë nuk i tregova askujt për këtë ngjarje dhe e kisha harruar. Por shpirti i saj i vogël nuk e harroi dhe falenderoi”, tha ai dhe fshiu lotët me kurrizin e dorës. Pastaj ajo buzëqeshi ëmbël, por aq ëmbël! Në atë buzëqeshje të lezetshme, prifti dalloi ëmbëlsinë e Besimit të tij të rilindur. Nata e pabesisë iku…
– “Të përlëvduar o Zot”, pëshpëriti prifti dhe e përqafoi me vështrimin e tij…(Dogma)
@NewsIn.Al
