Dhe nuk kish si të mungonte Elez Biberaj, nuk mund të rrinte ai pa thënë një fjalë për demokracinë shqiptare , në fund të fundit ka 30 vjet që këtë punë bën ashtu siç e filloi me llërë përveshur e shpatë mprehur më 91shin kundra kalit të vetëngordhur , Partisë së Punës që andej larg , përtej oqeanit , i vendosur ta shpinte në varr por jo me dorën e tij por me të dikujt nga brenda saj dhe gjeti një sekretar të përkushtuar të Partisë së Punës, Sali Berishën. Si i tillë ai dinte mirë të përdorte gjuhën e duhur për të mbajtur gjallë luftën e klasave duke evidentuar armiqtë e jashtëm e të brendshëm e duke i luftuar me sukses ata . Kjo gjuhë e drunjtë , ky bulizëm e aciditet në komunikimin publik rezultoi kaq i suksesshëm në gjuhën publike sa praktikisht morri formën e mënyrës së të bërit politikë duke krijuar kështu berishizmin , një gjuhë politike që u adaptua edhe nga ata të rinj që kërkonin me nxitim të ngjitnin shkallët e politikës biles u përdor me sukses nga kundërshtari i tij për ta mundur atë megjithëse deri atëherë ishte i njohur si një publicist me një brilancë perëndimore .
Sot Edi Rama e ka përsosur berishizmin duke përdorur si artist penelatat emocionale të huazuara nga klasikët e letërsisë shqipe si Noli e Çajupi e duke i zgjedhur fjalët me kujdes nën moton “unë e dashuroj shqipen ” për të mos rënë në berishizmin primar , atë atavizmin të vrazhdësisë provinciale me akuza të pavërtetuara dhe përbaltjen e kundërshtarit me familje ,fëmijë e soj e sorollop duke ndotur këdo pranë tij por në esencë është po ajo gjuhë , e zgjedhur me kujdes , e përpunuar në përsosmëri , një si ta quash “soft bulling” i ndërgjegjshëm që po përdor instrumentin e duhur , atë më efikasin për të arritur zemrat e një populli i sigurt që në fakt e mbështet dhe e do por që pa përulur kundërshtarin nuk e kupton dot betejën politike .
Në një shkrim timin në kohën e qeverisjes së Trampit kam shprehur mendimin deri në bindje se ai që do të vinte në shtëpinë e bardhë pas tij do të ishte një Tramp me ngjyrë blu por ja që u gabova . Shtëpia e bardhë tashmë është përsëri shtëpia e një burri të urtë me tradita familjare , katolik i përkushtuar , me pak fjalë si e përshkruajnë humorisët amerikanë “same boring old white guy ” që qeveris me urtësi e vendosmëri e duke fshirë nga gjuha publike aciditetin e twiterave të paraardhësit të tij. Këtë po mundohet të pasqyrojë edhe pasardhësi i Berishës në gjuhën e tij i ndërgjegjshëm gjithsesi se nuk do te mund te arrijë zemrat e shqiptarëve por me meritë se po i hap rrugë të bërit politikë pa përbaltje personale . Paaftësia qeverisëse që përshkruan karierën e tij politike dhe gafat e panumërta nuk lënë shumë shteg për fitore por personalisht e vlerësoj për të ardhmen e gjuhës politike dhe opozitarizmit në Shqipëri.
Nuk di a do të vijë një ditë kur shqiptarët do të kujtohen se të parët e tyre kanë qenë burra të urtë e të mençëm e dinin të bisedonin burrash e me rradhë rreth tryezës ,të dëgjonin , respektonin biles deri ndihmonin kundërshtarin por kurrë ta përbuznin , apo një ditë kur kryeministrat e ministrat e vendit tim nuk do të jenë më heronj por thjesht shërbëtorë kokëulur të popullit , emrat e të cilëve do të mund të harrohen menjëherë pas katërvjeçarit ose siç thotë humoristi amerikan
“ca pleq të mërzitshëm ” ?
E kam lexuar dy herë sot… Wow…